CYLITH OVASI DESTANI

Tek bir bedendi, kefenlerine karşı savaşan,
Hepsi bir idi;                                            
                    karşılarında kükreyen düşman,
İlk ışığı görünce koştular ruhlarıyla ölüme,
Kanlarının son damlası bile doluydu cesaret ile,
Ellerinde kılıçları parlıyordu elmas gibi,
Yüreklerinde azmin ve tanrının ateşi,
En önde gidiyordu Epodan, elinde kargısı,
Bir tufan gibi çağlıyor, gürlüyordu arkası,
İşte böyle vardılar ovanın ortasına,
Eşlik ederek birlikte ejderin şarkısına:
"Ey ulu göklerin kederli efendisi
Ruhların hükümdarı, alevlerin nefesi
Bir ışık, varsa eğer, tut bizim üstümüze
Yol göster bizlere, ortak ol zaferimize!"
İşte o zaman işittiler düşmanın sesini,
Gece kadar karanlık atların nefesini,
Tek bir atlı tutuyordu lanetli kara bayrağı,
O iğrenç naraları inletiyordu toprağı,
Korku yerine nefret sardı ejderin yüreğini,
Şahlandılar bükebilmek için karanlığın bileğini,
Epodan'ın gözleri artık alev alevdi,
İndirip zırhının siperliğini; atına yön verdi,
Cylith ovasının üzerinde yükselirken gün,
Ak ile Karanın askerleri oluşturdular bir bütün...

(2. Çağ yazıtlarından alıntı...)